her vakit namazindan sonra gözlerim cami dönüsü yolda yürüyen amcalara takilirdi.iclerinde bir tanesi vardi ki bizi görür görmez arkadas gurubuyla vedalasip yolun diger tarafina gecerdi.kucagina atlamaya, boynuna sarilmaya utansamda sicacik ellerini tutardim.
vakit ögle yada ikindiyse;bahcemize misafir olur, annemin bisey yer icer misin baba sorusuna "annen görmeden misafir ciiaarandan verde iceyim kizim" derdi.anneannem kizardi cünkü sagligina zararli diye.
eger vakit aksamsa mutlaka torunlarindan birini yanina alir " hadi bugun sen bizle ye yemegi" diyerek evin yolunu tutardi.
ne cok özledim kahverengi kareli ceketinle cami yolunda görmeyi seni.ne cok özledim üsüyen ellerimi isitmani...
benim kizlarim " at gibi" derdi.öyle severdi bizleri.at güc ve kuvvetin simgesiydi.hayvanlarin sahiydi.
" cocuk dedigin yaramazlik yapar, öyle kösede oturmaz" diyerek bizleri simartirdi hep.pencerenin önünde dizili cicek saksilarini halinin uzerine dizip uzerinden atlatirdi bizi.her rengi mevcuttu sandal ciceginin.üzerinden atlarken kirilan dallari bizim icin sevinc, anneannem icin kalp sizisiydi belki.ne emekle büyütmüstü onlari.
ne cok özledim küpe ciceginden koparmamiza izin vermeni.simdi benimde var küpe cicegim ama kulaklarim mi büyüdü yoksa ben mi..koparip küpe yapmak hicte eylenceli degil.
ne cok özledim seni dedem!
