kah mutlu ve umutlu,kah hüzün dolu gonderiyorum ramazani...
dün son cuma namaziydi bu ramazan.avrupada cuma namazlarina ailecek gidiliyo olsada,hanimlarda cumaya gitsede bu kültür henüz bizim ailede yayginlasmadi.mukabele sebebiyle bu ramazan cuma namazlarinda bulundum.burada ikindiden önce hoca efendi mukabeleyi okuyo.beyler asagi katta,hanimlar yukari katta takip ediyo.ki; bu benim cok hosuma gidiyo cünkü türkiyede beyler mukabeleyi toplu okumuyo bildigim kadariyla.ardindan ikindi namazimizi cemaatle kilip dagiliyoruz.sadece cumaya has olan cuma namazindan sonra okumak mukabeleyi..
bu ramazan ilk cuma namazim guzeldi.benim icin farkli bi heyecandi.ramazan boyu yatsi ve sabah namazlarinda ara sira tembellik edip uykuya yenik dussemde cemaatle namazin tadi bir baskaydi.belkide tadinin baskalaigindan olsa gerek peygamberimizin cemaatle namazi tavsiye etmesi.
ve dün...bu ramazanin son cumasi...icim buruk...bir daha ramazana ömrüm yeticek mi bilinmez...rabbim beni affettmi bilinmez...
ama umut doluyum...icimde baska bir cosku var sanki...ara sira kacirilan vakit namazima ragmen; sanki .... sanki affetti rabbim beni...sanki bagisladi gunahlarimi... o rahman.. o rahim.. onun rahmetine merhametine daha bi guvendim sanki bu sene...
ve dün... yüzüm solgun... yüregim durgun... dilim artik dayanamiyorum acliga mecalim kalmadi.sükür ki bitiyo ramazan desede... kalbim üzgün...bir daha kavusamama korkusu var ramazana...
ve dün..ve cuma namazi...
ve fatiha...
daha önce bir kac defa hissettigim bu duygu...
fatiha bu kadarmi guzel okunur...
fatiha bu kadar mi dokunur insana...
namazdayim...gözlerim yasli...neden agliyorum bilmiyorum..dinlerken anlamini dusunup dolsa gözlerim ayetten etkilendim diycem.ama hic bir sey düsünemiyorum..sadece ürperti..sadece göz yasi...
ne olur daim olsa!ne olur her namaz öyle tatli olsa!ne olur..
ramazan otuz..
bakakaldim ardindan..nasilda hemen bitiverdi..her seyin bir sonu vardi ; baslar ve biter,dogar ve ölür.ramazanda gelmis ve gidiyordu iste.
bu kadar sevmeme ragmen dolu dolu yasayamamistim oysa.belkide kalbimdeki burukluk ondandi.hakkiyla yasayamamakti canimi acitan.bir daha kavusamama korkusu bundandi.kuranin inmeye basladigi ayda br meal bile okuyamamamdi.
cocuklugumdaki gibi sesli dua edemememdi orucumu acarken.biz kücükken her iftar sofrasinda trt nin duasini okurdu babam sesli olarak bazende kora halinde biz 3 kardes."allahim sana inandim,sana güvendim,senin rizkinla orucumu aciyorum.hamd olsun verdigin nimetlere.ey bagislamasi bol rabbim;beni,ailemi ve tüm inananlari koru.rahmetini esirgeme uzerimizden.amin"gönlümden hep bu duayi sesli okuyupta oglumada(ikibucuk yas)ögretmek istesemde,sofraya hep en son oturandim,hep tuhaf bi telas vardi sanki maneviyati eksikti orucun.sanki besmeleyi sesli söylemek bile ayipti,gösteristi.sanki hurmasiz oruc acilmazdi.masada hurmanin olmayisi evin haniminin eksigiydi,ayibiydi.sanki sofradaki su bardaklarini bile evin hanimi doldurmak zorundaydi.sanki erkekler sadece icinden bismillah der ve icerdi o suyu.sanki buralar bizim oralara benzemezd i:( sanki yemek duasi sadece misafir geldiginde yapilmak icin vardi.sanki ramazan merhamet ayi degildi...
bizim oralarda ramazan demek sadece oruc demek degildi.namaz da demekti.kuran da demekti.abdest sirasi beklemekti lavabonun önünde.iftara dakikalar kala selavat yarisi yapmak demekti.nefes almadan kim daha cok selavat okuyabilir diyerekten.veya bir dakikaya kac selavat sigdirabiliriz yarisi demekti.hurma lükstü.tuz veya suyla acilirdi oruc.burada su böregi ekmekten sayilirken bizim oralarda corba ana yemekti.
ve hersey daha kiymetli,daha anlamli,daha tatliydi...
